Austro-Węgry

Jak w temacie - spotkałem się w pewnym tekście literackim, ale autorstwa żołnierza, jakoby tak było. Pierwszy raz się z tym spotykam.

Bezedura!

"Przyszedł ordynans Goldfruchta, Siedenstuhl. Był to zdrowy, krzepki i wysoki niemiecki kolonista z Radziechowszczyzny. Przyniósł ze sobą dwa wielkie plecaki, dość duży kuferek i rzucił je w kącie ziemianki. Akurat jego „pan”, plutonowy Goldfrucht wyjeżdżał razem z nim na urlop i po drodze obaj wstąpili, aby się pożegnać z oficerami."
I co ja mam z tym zrobić, ja się phytam?

Na zicher plutonowy?
Wyobraziłem sobie stosunek frontowców do ciur w armii, w której plutonowy miałby bursza

...jak mogę się wtrącić...oczywistą oczywistością podoficer swojego służącego nie posiadał, natomiast wyobrażam sobie, że plutonowy pełniący w czasie pokoju funkcję pomocnika dowódcy plutonu, którego rola sprowadzała się do dowodzenia i prowadzenia szkoleń z żołnierzami plutonu, a w czasie W plutonowy, gdybam teraz, nie raz był wyznaczonym rozkazem dowódcą plutonu (tu żart: Titular Subalternoffizier) ... to taki plutonowy uważam mógł mieć swojego bardzo nieformalnego "ordynansa" do no właśnie służby ordynansowej, stąd to niezręczne "jego pan" ... dowódca plutonu musiał mieć stale do dyspozycji człowieka do przekazywania wiadomości, meldunków, wykluczonym jest by każdorazowo szukał wzrokiem wśród żołnierzy kogoś kto popedzi z meldunkiem do dcy kompanii, taki "ordynans" stoi/klęczy/leży przy swoim "panu" jak radiotelefonista przy dowódcy ...

No tak, dałem plamę. Jak się człowiek spieszy...
Nieporozumienie wynikło z automatycznej identyfikacji słów: чота - pluton i четар (dowódca plutonu); w istocie четар to podporucznik. I właśnie: czy podporucznicy miewali swych pucfleków?

... zdecydowanie tak...w etacie kompanii mamy 4 oficerów i 4 Offiziersdiener ...