Otto von Habsburg (1912-2011)
: 27 lut 2019, 18:28
Otto von Habsburg urodził się jako najstarszy syn ostatniego władcy Austro-Węgier – Karola I i jego żony – Zyty Burbon-Parmeńskiej. Ochrzczony został 25 listopada 1912 przez księcia-arcybiskupa Wiednia, kardynała Franza Xaviera Nagla. Jego rodzicami chrzestnymi byli: cesarz Franciszek Józef I (reprezentowany przez arcyksięcia Franciszka Ferdynanda) i babka – infantka Maria Antonina Portugalska. W listopadzie 1916 ojciec Ottona został cesarzem Austrii i królem Węgier, a Otto został sukcesorem tronu Austrii i Węgier (Kaiserlicher Prinz, Erzherzog von Österreich, Königlicher Prinz von Ungarn). W 1918, po zakończeniu I wojny światowej, Austro-Węgry rozpadły się, a Karol I zrzekł się władzy, ale nie abdykował i nadal uważany był za legalnego władcę także po ustanowieniu republiki w Austrii i na Węgrzech.
Rodzina Ottona udała się na wygnanie. Spędzili kilka lat w Szwajcarii, na portugalskiej Maderze (gdzie zmarł młodo ojciec Ottona) i w baskijskim mieście Lekeitio. W tym czasie parlament austriacki oficjalnie obalił dynastię Habsburgów i skonfiskował ich mienie (3 kwietnia 1919). Używanie przed nazwiskiem „von” jako tytułu szlacheckiego zostało zakazane przez austriacką konstytucję.
W 1935 Otto ukończył nauki polityczne na Katolickim Uniwersytecie w Leuven. Po śmierci ojca, przebywając na wygnaniu, Otto uważał siebie za prawowitego cesarza Austrii i wielokrotnie publicznie tak się o sobie wypowiadał. W lutym 1938 zaproponował swoją kandydaturę na stanowisko kanclerza Austrii, chcąc tym samym zapobiec aneksji tego kraju[2]. Po Anschlussie Austrii Hitler w obawie, że podnoszenie przez Ottona pretensji do tronu austriackiego podważać będzie jego władzę nad tym krajem, nakazał wystawienie za nim listu gończego. Otto razem z rodziną uciekł z Belgii do Paryża, a następnie opuścił Europę i spędził cztery lata w Waszyngtonie, gdzie domagał się restytucji państwa austriackiego po wojnie. Dwaj jego kuzyni – Max, książę Hohenberg i książę Ernst von Hohenberg zostali aresztowani w Wiedniu przez Gestapo i zesłani do obozu koncentracyjnego Dachau, gdzie przebywali aż do końca wojny.
31 października 1966, po raz pierwszy po obaleniu monarchii, przybył do Austrii. Roszczeń wobec tronu austriackiego zrzekł się pięć lat wcześniej – było to warunkiem udzielenia zgody na powrót. Organizacje monarchistyczne uważały go jednak za potencjalnego monarchę aż do jego śmierci. Nigdy natomiast nie zrzekł się praw do tronu węgierskiego.
Jako działacz europejskich organizacji integracyjnych, Otto był współtwórcą idei Paneuropy. Od 1972 pełnił funkcję przewodniczącego Międzynarodowej Unii Paneuropejskiej. W latach 1979-1999 zasiadał w Parlamencie Europejskim z ramienia CSU; został wybrany czterokrotnie latach 1979, 1984, 1989 i 1994. W 1989 jego pomysłem był „Piknik Europejski”, kiedy na kilka godzin otwarto granicę austriacko-węgierską; z możliwości ucieczki na Zachód skorzystało wówczas wielu obywateli NRD[3]. W późniejszym okresie był zwolennikiem rozszerzenia Unii Europejskiej na wschód jako swego rodzaju ekwiwalentu przywrócenia dawnych Austro-Węgier.
W 1973 Otto był jedynym potomkiem Piastów i Jagiellonów, który przyjechał do Krakowa na ponowny pogrzeb króla Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Habsburżanki.
Zmarł 4 lipca 2011 w Pöcking. Został pochowany 16 lipca w Krypcie cesarskiej Kościoła Kapucynów w Wiedniu[4] obok matki – Zyty Burbon-Parmeńskiej i brata – Karola Ludwika.
Fragment z pogrzebu Otto von Habsburga - odśpiewanie hymnu
https://www.youtube.com/watch?v=PXzvMF7Dx6g
Kondukt żałobny
https://www.youtube.com/watch?v=K5-VhlLdLDM
Rodzina Ottona udała się na wygnanie. Spędzili kilka lat w Szwajcarii, na portugalskiej Maderze (gdzie zmarł młodo ojciec Ottona) i w baskijskim mieście Lekeitio. W tym czasie parlament austriacki oficjalnie obalił dynastię Habsburgów i skonfiskował ich mienie (3 kwietnia 1919). Używanie przed nazwiskiem „von” jako tytułu szlacheckiego zostało zakazane przez austriacką konstytucję.
W 1935 Otto ukończył nauki polityczne na Katolickim Uniwersytecie w Leuven. Po śmierci ojca, przebywając na wygnaniu, Otto uważał siebie za prawowitego cesarza Austrii i wielokrotnie publicznie tak się o sobie wypowiadał. W lutym 1938 zaproponował swoją kandydaturę na stanowisko kanclerza Austrii, chcąc tym samym zapobiec aneksji tego kraju[2]. Po Anschlussie Austrii Hitler w obawie, że podnoszenie przez Ottona pretensji do tronu austriackiego podważać będzie jego władzę nad tym krajem, nakazał wystawienie za nim listu gończego. Otto razem z rodziną uciekł z Belgii do Paryża, a następnie opuścił Europę i spędził cztery lata w Waszyngtonie, gdzie domagał się restytucji państwa austriackiego po wojnie. Dwaj jego kuzyni – Max, książę Hohenberg i książę Ernst von Hohenberg zostali aresztowani w Wiedniu przez Gestapo i zesłani do obozu koncentracyjnego Dachau, gdzie przebywali aż do końca wojny.
31 października 1966, po raz pierwszy po obaleniu monarchii, przybył do Austrii. Roszczeń wobec tronu austriackiego zrzekł się pięć lat wcześniej – było to warunkiem udzielenia zgody na powrót. Organizacje monarchistyczne uważały go jednak za potencjalnego monarchę aż do jego śmierci. Nigdy natomiast nie zrzekł się praw do tronu węgierskiego.
Jako działacz europejskich organizacji integracyjnych, Otto był współtwórcą idei Paneuropy. Od 1972 pełnił funkcję przewodniczącego Międzynarodowej Unii Paneuropejskiej. W latach 1979-1999 zasiadał w Parlamencie Europejskim z ramienia CSU; został wybrany czterokrotnie latach 1979, 1984, 1989 i 1994. W 1989 jego pomysłem był „Piknik Europejski”, kiedy na kilka godzin otwarto granicę austriacko-węgierską; z możliwości ucieczki na Zachód skorzystało wówczas wielu obywateli NRD[3]. W późniejszym okresie był zwolennikiem rozszerzenia Unii Europejskiej na wschód jako swego rodzaju ekwiwalentu przywrócenia dawnych Austro-Węgier.
W 1973 Otto był jedynym potomkiem Piastów i Jagiellonów, który przyjechał do Krakowa na ponowny pogrzeb króla Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Habsburżanki.
Zmarł 4 lipca 2011 w Pöcking. Został pochowany 16 lipca w Krypcie cesarskiej Kościoła Kapucynów w Wiedniu[4] obok matki – Zyty Burbon-Parmeńskiej i brata – Karola Ludwika.
Fragment z pogrzebu Otto von Habsburga - odśpiewanie hymnu
https://www.youtube.com/watch?v=PXzvMF7Dx6g
Kondukt żałobny
https://www.youtube.com/watch?v=K5-VhlLdLDM
